Er was eens een klein dorpje in een land hier ver vandaan waar gewone mensen samenleefde met een grote reus. Dat was nu eenmaal al eeuwenlang zo en niemand vond dat vreemd of raar. Het ging goed tussen de reus en de andere inwoners. Maar op een dag gebeurde er toch iets dat de bewoners van het dorpje niet zo leuk vonden.
Het was een gewone zaterdagochtend toen de dorpelingen wakker werden van een enorme stank. En die stank was overal; in de woonkamers, de slaapkamers, de auto’s en zelfs buiten. Eerst wisten ze niet waar het vandaan kwam, maar kleine Nicole ontdekte de oorzaak. Bovenop het stadhuis lag namelijk een enorme drol. Iemand had op het stadhuis gepoept.
De burgemeester van de stad kwam kijken en wist meteen dat er maar één persoon kon zijn die zo’n grote drol kon maken. Daarom liet hij de reus naar het stadhuis komen.
‘Heb jij op ons dak gekakt?’ vroeg de burgemeester.
‘Ik’? vroeg de reus verbaasd. ‘Dat is iets dat ik normaal toch niet zou doen. Ik dacht dat ik toch echt op de wc had gezeten’.
De reus ruimte de drol op en iedereen ging verder alsof er niets gebeurd was. De volgende ochtend werd het dorpje echter weer wakker van de stank. Dit keer lag er een drol op het dak van het winkelcentrum.
‘Wel potverdorrie’ riep de burgemeester boos. ‘Waarom kak je nu weer op een dak?’ De reus boog voorover en keek beteuterd naar zijn drol.
‘Jeetje dit is inderdaad niet zo fraai’ zei hij. ‘Excuus burgemeester, ik denk dat ik het weer niet goed heb gezien. Dit is inderdaad niet de wc.’ De burgemeester keek naar de reus en kreeg toen een idee.
‘Beste reus, jij hebt een bril nodig!’
De burgemeester liet de beste brillenmaker van het land komen en gaf haar de opdracht om een bril te maken voor de reus. Maar voor een reus is een reuzebril nodig en het maken van zo’n bril duurt wel een hele week. En tijdens die week, bleef de reus zich maar vergissen waar de wc nu precies was. Dus kakte hij op het dak van de garage, het dak van het treinstation en het dak van de school.
Alle andere bewoners in het dorp liepen inmiddels met een knijper op hun neus, zo erg stonk het. Gelukkig was de bril na zeven dagen ook echt klaar en was het moment daar dat de reus hem kon passen. Hij zette de bril op, keek voorzichtig rond en zag dat hij een stuk beter kon zien waar hij was. Vanaf die dag wist de reus ook de wc weer goed te vinden en sindsdien heeft hij nooit meer op een dak gekakt. De bewoners van het kleine dorpje waren maar wat blij dat ze geen ongewenste drollen meer tegenkwamen. En zo kwam er een einde aan dit avontuur van de dakkakkende reus.
Einde