In een klein dorpje hier ver vandaan woonde vrouw Bolle. En vrouw Bolle die had een bakkerij. Die bakkerij was geen gewone bakkerij, maar de meest geweldige bakkerij uit het hele land. De bakkerij was zelfs zo populair dat dagelijks heel veel mensen uit de weide omtrek speciaal voor de broodjes van vrouw Bolle naar het dorpje kwamen. Nu woonde er in dit dorp ook een aantal kinderen en die waren dol op de zoete broodjes die vrouw Bolle elke dag bakte. Ze bleven keer op keer om meer broodjes vragen. Er was echter één ding dat de kinderen niet wisten van vrouw Bolle en dat was dat vrouw Bolle kon toveren. Dat was ook de reden dat haar broodjes zo lekker waren. Als de mensen even niet keken, dan toverde ze haar broden extra lekker. De weken die vooraf gingen aan dit verhaal kreeg vrouw Bolle steeds meer klagende mensen in haar bakkerij. De mensen klaagden niet over het brood of over vrouw Bolle zelf. Nee de mensen klaagden tegen vrouw Bolle over de kinderen in het dorp.
‘Het lijkt wel alsof ze behekst zijn!’ had een mevrouw gezegd.
‘Laatst hebben ze al mijn hooi uit de schuur gehaald om er een eigen dorp van te bouwen’ verzuchtte een boer.
‘Het zijn een stel slechteriken’ had de chagrijnige oude man gezegd. Vrouw Bolle wist wel beter. Natuurlijk haalden de kinderen geregeld kattenkwaad uit, maar dit deden ze enkel en alleen omdat ze zich verveelden. In het dorp was nu eenmaal niks te doen. Er viel nooit echt iets te beleven en de kinderen moesten zichzelf zien bezig te houden. De kinderen klaagden vaak bij vrouw Bolle dat het zo saai was in het dorp. Vrouw Bolle had het hier al vaak met de andere volwassenen over gehad, maar die wilde er niets van weten.
‘Ze moeten zich maar vermaken met de dingen die we hier hebben’ en
‘Geld uitgeven aan kinderen is zonde van het geld.’ En zo dachten de meeste volwassenen erover.
Op een dag was vrouw Bolle het gemopper zat en ze besloot dat het tijd werd voor actie. Maar wat moest ze doen? Ze wilde de kinderen leren geen kattenkwaad meer uit te halen, maar ook de volwassenen leren dat kinderen nu eenmaal een plek nodig hebben om te spelen. Daarom werkte ze de hele nacht aan een speciaal en magisch recept. Ze was pas net klaar met bakken toen de eerste klanten alweer voor haar bakkerij stonden. Snel pakte ze een groot vel papier en schreef daarop; “Nieuwe koekjes, vandaag gratis!”. Binnen een paar minuten stond het hele dorp bij haar bakkerij om de gratis koekjes te proeven.
‘Wat zijn deze koekjes lekker vrouw Bolle’ zei iedereen.
‘Waar zijn ze van gemaakt?’ Vrouw Bolle lachte voorzichtig.
‘Dit zijn koekjes van eigen deeg!’. De mensen aten er gretig van en binnen een half uur waren alle koekjes verdwenen en liep iedereen met een volle maag terug naar huis.
Iedereen vond de koekjes van eigen deeg geweldig, maar die dag gebeurde er iets vreemds. De kinderen begonnen spontaan schoon te maken, in het park te zitten en de krant te lezen. De volwassenen daarentegen speelden tikkertje, fietsten over de stoep en strooiden met hooi in het rond. De kinderen zagen hoe de volwassenen zich misdroegen en werden boos.
‘Nu blijf je hier op het dorpsplein spelen.’ zei kleine Ben tegen zijn vader die helemaal onder de modder zat.
‘Maar Bennie het dorpsplein is saai. Wie wil daar nou spelen?’
‘Gaan we brutaal doen? Want dan kun je meteen naar huis!’ En terwijl Ben bij zijn vrienden op het bankje ging zitten, besloot zijn vader met de andere volwassenen om op het dorpsplein te spelen. Vrouw Bolle keek vrolijk naar het vreemde tafereel en tegen de avond plaatste ze een bord buiten met daarop; “Nieuwe lading koekjes van eigen deeg! Nu gratis!”. Net als een paar uur eerder stroomden alle dorpelingen, kinderen en volwassenen, samen om een gratis koekje te halen. Vrouw Bolle zorgde er persoonlijk voor dat iedereen een koekje kreeg. Dit keer had ze de koekjes zo betoverd dat alle kinderen weer kind werden en alle volwassenen weer volwassen. Nadat iedereen weer zichzelf was heerste er een stilte in de bakkerij van vrouw Bolle en zonder enig geluid liep iedereen naar huis. Vanaf die dag veranderde er behoorlijk veel in het dorp. De kinderen wisten nu hoe vervelend het was als zij altijd maar kattenkwaad uithaalde en de volwassenen begrepen dat kinderen nu eenmaal heel graag willen spelen. Al snel stond er op het dorpsplein de meest geweldige speeltuin van het hele land. En soms wanneer de kinderen al in bed lagen, leek het bijna alsof de volwassenen weer wat koekjes van eigen deeg hadden gegeten.
Einde